Honey I Blew Up the Kid

சிறு குழந்தைகள் கேள்வி கேட்டுக்கொண்டே இருப்பவர்கள், அவர்களது உலகம் கேள்விகளால் ஆனது. சிறு பிராயத்தில் தோன்றும் கேள்விகள் முடிவற்றவை, அவை தம்மை நோக்கி கவர்ந்திளுக்கக்கூடியவை. மாலையில் கவியும் இருளும், காலையில் தோன்றும் பனியும், நடு இரவின் விசித்திரமான கனவும் என குழந்தைப்பருவத்தில் புதிதாக காணும் காட்சிகள் யாவும் குழந்தைகளை அலைக்கழிக்கின்றன. பெரும்பாலும் பிறந்த குழந்தைகள் இரவில் தூங்குவதில்லை. நிலவொளியின் சாட்சியாய் அதுவரை தன்னை காத்துவந்த தேவதைகளுக்கு பிரியாவிடை கொடுக்கும் சோகத்தை தாங்கமுடியாமல்தான் இரவில் குழந்தைகள் அழுகின்றனரோ-தெரியவில்லை-ஆனால் தேவதைகளின் உறவை துண்டித்து பூமிக்கு வரும் குழந்தைக்கு பூமியில் நமது பங்களிப்பு என்ன?. பட்டு போன்ற மிருதுவான குழந்தைக்கு உலகத்தோடு தன்னை நெருக்கிக்கொள்ளும் வொவ்வொரு தருணமும், அதன் குணாதிசயங்களை உருவாக்குவதில் முக்கிய பங்கை வகிக்கின்றன. அந்த குழந்தைக்கு நாம் எந்தமாதிரியான உலகத்தை கான்பிக்கப்போகிறோம் என்பது மிகவும் முக்கியமானதாகும்.

என் நெருங்கிய நண்பனான குகனுக்கு குழந்தை பிறந்திருக்கிறது என்று அவன் போனில் சொன்னான். முதல் குழந்தை என்பதால் அவனிடையே உண்டான கலவரத்துக்கு என் அருகாமை அவனுக்கு தேவையாக இருந்த நேரத்தில், நான் ஊருக்கு சென்றுவிட்டபடியினால், அவனுடன் இருக்க முடியவில்லை. அந்த குற்ற உணர்ச்சியால், அவனது குழந்தையை முதன் முதலில் தூக்கி என்னிடம் அவன் தந்தபோது, இலகுவான அந்த குழந்தை பெரும் பாரமாக என் கைகளில் இருந்தது. நான் அவளுக்கு முதலில் சொன்னது இந்த பூமிக்கான வரவேற்ப்பு இல்லை, என் மனதாலான மன்னிப்புதான். ஒவ்வொரு குழந்தையும் தனித்தன்மை வாய்ந்ததுதான். அவர்களுக்கு பூமியில் நமது ஆரம்பக்கட்ட வழிகாட்டல்கள் என்ன என்பது, பெரும் அக்கறையோடு கட்டமைக்கப்படவேண்டியதாகும். அவளுக்கான கல்வி, விளையாட்டு, ரசனை, சமுகம், அறிவியல், புத்தகம் என ஒவ்வொன்றும் பார்த்து பார்த்து செய்யப்படவேண்டியவை.

ஒரு குழந்தையின் ஆரம்பக்கட்ட குணாதிசயங்களை தீர்மானிப்பதில், தொலைகாட்சி, பக்கத்து வீட்டு குழந்தைகள், நம் வீட்டில் நடக்கும் நிகழ்வுகள், தாய் தந்தையரின் நடவடிக்கைகள் என பல காரணிகள் உள்ளன. இன்று நாம் காணும் பல குழந்தைகள் தங்கள் சிறு பிராயத்தை தொலைகாட்சி முன்பே கழிக்கின்றனர், அதில் அவர்களுக்கு வக்கிர உணர்ச்சிகளும், ஆபாச நடனங்களும், தமிழின் ஆக மோசமான படங்களும் என பெரும்பாலும் ஒரு சில விதிவிலக்குகளை தவிர்த்து குப்பைகளே காணக்கிடைக்கின்றன. அவர்களுக்கு தாம் படிக்கவும் பார்க்கவும் தரப்படவேண்டியவை எவை என்பதில் நாம் ஆழ்ந்த கவனம் கொள்ள வேண்டியது இன்றியமையாதது. தமிழில் குழந்தைகளுக்கான சினிமா எவை என பார்க்கும்போது அஞ்சலி, பசங்க என ஒன்றிரண்டைத்தவிர நமக்கு காணக்கிடைப்பவை அனைத்தும் படு மோசமனவையே. ஒரு குழந்தையை சினிமாவில் நடிக்கவைக்கும்போது, அதன் குழந்தைத்தனத்தை ஒரு துளிகூட திரையில் கொண்டுவராமல், அவர்களை பக்கம் பக்கமாக மேதாவித்தனமான வசனங்களை பேசி நடிக்கவைக்கும் இயக்குனர்களை எத்தனைமுறை வேண்டுமானாலும் உயிர்த்தேழவைத்து உயிர்த்தேழவைத்து சுட்டு கொன்றுவிடலாம். இங்கே பெரியவர்களுக்குப் என்று எடுக்கப்படும் படங்களும் பெரியவர்களுக்கான படங்கள் அல்ல, அவை ஒரு விதமான childish படங்கலேயாகும். இந்தவிஷயத்தில் வெளிநாட்டு திரைப்படங்கள் பல உன்னதமானவை.

இந்தவாரம் தொலைக்காட்சியில், Honey I Blew Up the Kid என்ற Randal Kleiser-இன படத்தை பார்க்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. ஒரு சனிக்கிழமையில் விஞ்ஞானியான Szalinski தன் பிள்ளைகள் Nick மற்றும் Adam இருவரையும் தனது ஆய்வுக்கூடத்துக்கு அழைத்துசெல்கிறார். Big Bunny என்ற பொம்மையை வைத்து அதன் மீது மின்சார ஊதா கதிர்களை பாய்ச்சி ஆராய்ச்சி செய்துகொண்டிருக்கிறார். அப்போது Adam, Szalinski மற்றும் Nick இருவருக்கும் தெரியாமல் Big Bunny-யை எடுக்கசெல்லும் போது அவன் மீது அந்த கதிர்கள் தாக்கிவிடுகின்றன, அவன் சில அடிகள் தூக்கி எரியப்படுகிறான். வீட்டுக்கு திரும்பியவுடன், Szalinski, Adam-மை தூக்கி அவனுக்கு உணவளிப்பதற்காக உயரமான சேரில் வைத்துவிட்டு Nick-இன அறைக்கு செல்கிறார், அங்கே Nick இன்று என்ன படம் பார்க்க செல்லலாம் என்று தனது கம்ப்யூட்டர்-ரில் தேடிக்கொண்டிருக்கிறான். மின்கதிர்கள் தன்மீது படும்போதெல்லாம் வளரும் ஆற்றல் பெற்றதின் காரணமாக, அந்த அறையில் உள்ள சில கதிர்களின் தாக்கத்திர்கேர்ப்ப Adam கொஞ்சம் அதிகமாக வளர்ச்சியும் எடையும் பெற்றுவிடுகிறான். சிறிது நேரத்தில் அவனது எடையை அதிகமாக உணரும் Szalinski, தன் மகளுக்கு துணையாக சென்றுள்ள தன் மனைவி வரும்முன், அவனை சரிசெய்துவிடவேண்டும் என்று நினைக்கிறார். ஆனால் அதற்குள் அவரது மனைவி வந்துவிடுகிறாள். அவர்கள் அனைவரும் நிலைமையை புரிந்து கொள்வதற்குள், Adam ஒரு பெரிய ஆளைவிட பருமனும் உயரமும் கொண்டவனாக மாறிவிடுகிறான். அதன் பின்பு அவன் செய்யும் அட்டகாசங்கள் தான் இந்த படத்தின் கதை. இந்த படம் Children of Heaven போன்ற கலையுடன் கூடிய கவித்துவமான இல்லை, ஆனால் இது குழந்தைகளை குதூகலப்படுத்தக்கூடியது. கதைசொல்லல் முறையில் நேர்மையானது. Los Vegas நகருக்குள் 112 அடி குழந்தையாக, தனது அண்ணனையும் அவனை கவனித்துக்கொள்ள வந்த பெண்ணையும் தன் சட்டைக்குள் தூக்கிபோட்டுக்கொண்டு செய்யும் சேட்டைகளும், குழந்தைத்தனம் மாறாமல் அவன் செய்யும் குறும்புகளும் மிகவும் ரசனையாக எடுக்கப்பட்டுள்ளது.

அவன் அத்தனை அட்டகாசங்கள் செய்தாலும், அவை அனைத்தும் ஒரு சுட்டிகுழந்தையின் சாயலிலேயே படம் பிடித்திருப்பது மிகவும் சிறப்பான ஒன்றாகும். Adam-மை மயக்கமடையவைப்பதர்க்காக துப்பாக்கியின் மூலம் மயக்கமருந்துடன் சுடும்போது, அவன் வலி தாங்கமுடியாமல் பெரிதாக அழுகிறான். அதைக்காணும் Log Vegas நகர மக்கள் ஒவ்வொருவரின் கண்களும் கலங்கிவிடுகின்றன. ஒரு பெரிய டேங்கர் லாரிக்குள் அவனை மட்டும் அடைத்து வைத்து கொண்டுசெல்லும்போகும் காட்சியில், அவனை க்காட்டாமல் அவன் அழுகையை மட்டும் பின்னணி இசையில் ஒலிக்கச்செய்து அவனது பெரிய உருவத்தை பார்வையாளர்களை உணரசெய்திருப்பது இயக்குனரின் சாமர்த்தியம். 112 அடி உயரமான Adam அவனது காலடியில் ஓடும் கார்களை ஏதோ விளையாட்டு என்று நினைத்து அவற்றை துரத்தும்போது, அவன் பாக்கெட்டில் இருக்கும் Nick-யும், அவனை கவனித்துக்கொள்ள வந்த பென்னனான Mandy-யும் எங்கே கீழே விழுந்துவிடுவோமோ என்று பதறும் காட்சிகள் பிரம்மிப்பூட்டுபவை.

சிறுவர்களுக்கான சிறந்த Science Fiction படமான இது பெரியவர்களையும் கவரக்கூடியது. ஏராளமான விருதுகளை அள்ளிக்குவித்த இந்த திரைப்படம் 1992-இல் வெளியானது. இது 1989-இல் வெளியான Honey, I Shrunk the Kids என்ற படத்தின் தொடர்ச்சியாகும். இதன் இயக்குனர் Randal Kleiser ஆவார்.

இந்தப்படத்தை பார்க்கும் போது, Visual Effects-இல அவர்கள் 1990 களிலேயே சாதனை படைத்திருப்பதை உணரமுடிகிறது. நம்மிடையே இதுபோல் பிரும்மாண்டமான வணிகம் இல்லைதான், ஆனால் குழந்தைகள் மீதான முழு அக்கறையோடு குறைந்த பட்ஜெட்டிலேயே படங்கள் எடுக்க முடியும். வசூலை மட்டுமே இலக்காக கொள்ளாமல், சினிமா மீது தீராத அக்கறையுடன் உழைக்கும் படைப்பாளிகள் வரவேண்டும்.

குழந்தை வளர்ப்பில் பெற்றோர் ஆற்றும் பங்கில் நல்ல புத்தகங்களையும், தரமான சினிமாவையும் அறிமுகப்படுத்துவது இன்றியமையாதவை. தேர்ந்த மொழியில் சின்னஞ்சிறு வாக்கியங்களில் எழுதப்பட்ட ஜெயமோகனின் பனி மனிதன் என்ற குழந்தைகளுக்கான நாவல் அமோகமான விற்பனையை கொடுக்கவில்லை என்று அவர் தன்னுடைய Website-ல் எழுதியிருந்ததை படித்தபோது வருத்தமாக இருந்தது. Horry Potter-க்கு கொஞ்சமும் சளைக்காத பல படைப்புகள் தமிழிலேயே எழுதப்பட்டுள்ளன. அம்புலிமாமா கதைகளில் உள்ள மாயாஜாலமும், பீர்பால் கதைகளில் உள்ள புத்திசாலித்தனமும், தெனாலிராமன் கதைகளில் உள்ள நகைச்சுவையும் எந்த ஆங்கில குழந்தைகளுக்கான புத்தகங்களுக்கு சளைத்தவை அல்ல. அவற்றை படமாக எடுத்தால் தரமான ஆயிரம் படங்களேனும் நாம் குழந்தைகளுக்காக உருவாக்க முடியும். நம்முடைய புராணக்கதைகளும், சங்க இலக்கியங்களும், புறநானுற்று பாடல்களும் என தமிழின் தொன்மையான இலக்கியங்கள் அனைத்தும் சினிமாவுக்கு மீண்டும் மீண்டும் மீள்வடிவம் செய்யப்படவேண்டிய கட்டாயங்கள் நம்மிடையே உள்ளன. திருக்குறளை வைத்துக்கொண்டே கேனத்தனமாக காமெடி என்ற பெயரில் அசிங்கப்படுத்தும் நடிகர்களையும் இயக்குனர்களையும் வைத்துள்ள நாம் கடக்கவேண்டிய தூரம் சினிமாவில் மட்டுமல்ல சகல துறைகளிலும் மிகவும் நீளம். மேற்க்கத்திய நாடுகளின் பல கலாச்சாரங்களை கேள்வியே கேட்காமல் அவை எவ்வளவு மோசமானவையாக இருந்தாலும் எடுத்துக்கொண்டு, ஒரு ஜெராக்ஸ் காபி போல் வாழும் நாம் , இலக்கியம், ரசனை, ஆய்வு, தனிமனித சுதந்திரம், சினிமா போன்ற நல்ல விஷயங்களில் அவர்களை பின்பற்றுவது எப்போது?

சென்னையில் ஒரு மழைக்காலம்

வெயிலை உண்டு செரித்து வாழ்பவர்களின் பூமியில் பிறந்த என் போன்றோருக்கு வெயில் எதிரியல்ல. எங்கள் ஊரில் மிகவும் குறைவாகவே உள்ள வயல்வேளிகளைத்தாண்டி அடுத்த கிராமத்திற்கான பயணத்தில்
பெரும்பாலும் கடக்கவேண்டியவை பொட்டல் காடுகள்தான். செங்கல் சூளைகளும், தனியான மாடன் சிலைகளும், வடலிகளும், உயர்ந்த பனை மரங்களும் என ஒரு ஊரைத்தாண்டி இன்னொரு ஊருக்கு
போகும்போது பயனவேளிகளில் நாம் காண்பவை அனைத்தும் வெயிலைக்குடித்து தங்களை முருக்கேற்றியவைதாம். என் விடுமுறை நாட்களை முழுதும் போட்டல்காடுகளை சுற்றி அலைவதிலயே
பெரும்பாலும் கழித்திருக்கிறேன். எங்கள் ஊரைக்கடந்து செல்லும் மேகங்களில் ஒரு வனப்பு இருந்ததில்லை. மழையின் அறிகுறிகொண்ட கருப்பு மேகங்கள் எங்கள் ஊரில் மலையாய் பொழியாமல் கடந்து செல்கையில் மனதில் தோன்றும் ஏமாற்றத்தை பலமுறை அனுபவித்தவர்கள் எங்கள் ஊர் விவசாயிகள். வெயிலை பருந்துடன் ஒப்பிட்டு எழுதப்பட்ட எஸ். ராமகிருஷ்ணனின் பலவரிகள் என்னை அலைக்கழித்துக்கொண்டே இருக்கின்றன. வேப்பமரங்களை அதிக அளவில் கொண்டது எங்கள் ஊர். சிறு பிராயத்தில் வேப்பமுத்து பொறுக்க செல்வதில் அலாதி இன்பம் இருந்தது. வேப்பமுத்துக்களை போருக்கசெல்வதர்க்காக நாங்கள் தயாராகும் முறை ஒரு சாகசப்பயணம் போன்றது.

ஒருமுறை எங்கள் பள்ளியிலிருந்து ஒருநாள் சுற்றுலாவாக இரண்டு ஊர்களுக்கு கூட்டிச்சென்றார்கள். சுற்றுலா என்றதும் ஆம்னி பஸ்ஸோ அல்லது வேனோ உங்கள் ஞாபகத்துக்கு வந்தால் நான் பொறுப்பல்ல. இதில் கவனிக்கப்படவேண்டிய விஷயம் என்னவென்றால், எங்கள் ஊரிலிருந்து இந்த ஊர்களுக்கிடையேயான மொத்த தூரமே 6 k.m. தான். அப்போதைய அரசாங்க திட்டமான அனைத்து பள்ளிமாணவர்களுக்கும் இலவச செருப்பு நடைமுறையில் இருந்தாலும், அவ்வாறு கிடைத்த செருப்புகள் என்றுமே ஒரு
வாரத்திற்குமேல் தாக்குப்பிடித்தது இல்லை என்பதால், எம் பள்ளிமாணவர்கள் யாருமே செருப்பு அணிந்ததில்லை. ஒரு வரிசைக்கு இரண்டுபேர் என மொத்தமுள்ள நூறு மாணவர்களையும் இரண்டு இரண்டுபேராக கைகோர்த்தபடியே அந்த இரண்டு ஊர்களையும் வெறுங்காலோடு நடக்கவைத்த
சிவனுபாண்டி சாரை இன்று நினைத்தால் ஆச்சர்யமாக இருக்கும். இப்போது எங்கள் ஊரின் ஒரே விளையாட்டான கிரிக்கெட்டை அப்போது யாரும் அறிந்திருக்கவில்லை, நாங்கள் விளையாடும் விளையாட்டுகள் தொடர்ந்து மாறியபடியே இருக்கும். வேப்பமுத்து போருக்கசெல்வது கொடைகாலங்களில்தான் . கையில் பெரிய பையோடு கிளம்பும் எங்கள் சாகச பயணத்தில் பொதுவான திட்டம் எதுவும் இருக்காது. கல்குவாரியும், புழுதியும், நாவல் மரங்களும், நீர்மண்டிய கிணறுகளும், ஓணான்களும், கீரிகளும்
எங்களுடன் தீரா உறவு கொண்டிருந்தன. தண்ணியே கிடைக்காமல் சகட்டுமேனிக்கு வெயிலில் சுற்றிய கால்கள் பலமுறை தடம்பிரண்டு விழுந்திருக்கிறோம். நெடுந்தூர பயண களைப்பில் எங்கோ கிடைக்கும் கொஞ்ச பருகிய எங்கள் நா தாகம் தணிந்தாலும், வெறும் வயிற்றில் குடிப்பட்ட நீர் எங்களை மயக்கமுரசெய்திருக்கிறது. நவாப்பழம் பறிக்க மரத்தின் உச்சிக்கே செல்லவேண்டும் என்பது என் சிறுவயது கனவாக இருந்தது. கனிந்து மணலில் வீழ்ந்துகிடந்த நாவல் பழத்துக்கு இணையான ருசியை நான் எந்த பழத்தியிலும் உணர்ந்ததில்லை. எங்கள் ஊர் வெயிலின் மீது எனக்கு தீராத காதல் இருந்தது. காற்றுக்காலம் என்னை ஒருபோதும் கவர்ந்தது இல்லை.

எங்கள் ஊர் மக்கள் வெயிலை உண்டு வளர்ந்தவர்கள். முறுக்கேறிய கைகளும், சிவப்பேறிய கண்களும், கறுத்த தோலும், பரட்டை தலையும், வேற்று உடம்பும், ஒடுங்கிய வயிறும் கொண்டவர்கள். தங்கள் பிள்ளைகள் படிக்கவேண்டும் என்பதில் தீராத ஆர்வம் கொண்டிருந்தார்கள். என் அப்பா தலைமுறைகளில்
படித்தவர்கள் யாருமே இல்லை. ஐந்தாம் வகுப்பை முடித்த எங்களை, மேல்நிலைப்பள்ளியில் சேர்ப்பதர்க்காக எங்கள் தகப்பன்மார்கள் பருவமழை பெய்து செழித்திருந்த வயல்வெளிகளை கடந்து பொட்டல் காடுகளின் வழியே கூட்டிச்சென்ற சித்திரம் மனதில் தோன்றி மறைகிறது. அனைவரின் மனதிலுள்ளும் குடிகொண்டிருந்த மகன்களின் படிப்புமீதான ஏக்கத்தினை சூரியன் ஒரு மௌன சாட்சியாக தகதகப்புடன் பார்த்துக்கொண்டிருந்தது.

கல்லூரி படிப்பை முடித்து சென்னை வந்துவிட்ட இந்த ஐந்து ஆண்டுகளில், சென்னையின் வெயிலோ அல்லது மழையோ என்னை என்றுமே கவர்ந்ததில்லை. எங்கள் ஊர் மழை வந்து வேரித்தபின் பெரும் அழகு,
இயற்கையிலே அழகான சீமாட்டி தலைக்கு குளித்தபின் தோன்றும் பேரழகை ஒத்தது. ஆனால் சென்னையில் மழை என்றால் தேங்கிநிற்கும் சாக்கடைகளும், வெயிலென்றால் வெயிலோடுசேர்ந்த கனரக வாகனங்களில் புகையும் தொடர்ந்து என்னை கலவரப்படுத்திக்கொண்டே இருக்கும். இங்கு வசந்தகாலம்தான் எனக்கு உகந்ததைப்படுகிறது.

அனால் சென்னையில் இரண்டு நாட்களுக்கு முன் இரவில் பெய்த மழை வித்தியாசமானது. எங்கள் அலுவலகம் அமைந்திருக்கும் கிண்டியில் பலத்த மழை பெய்துகொண்டிருந்த வேளையில், அறை aமைந்திருக்கும் சூளைமேடு பகுதியில் ஒரு சொட்டுகூட மழை இல்லை. மழையில் நனைந்தபடி
இதுவரை பைக் ஒட்டிய அனுபவம் இல்லாமையால் அன்றைய மழையை ரசித்தபடியே நனைந்துகொண்டே பைக்கில் வந்த எனக்கு உதயம் தியேட்டர் பகுதி காய்ந்து கிடந்ததை பார்த்தபோது ஆச்சர்யமாய் இருந்தது. முழுதும் நனைந்து உடையெல்லாம் ஈரமாக உதயம் சிக்னலில் நின்றபோது சிக்னலை
கடந்த பாதசாரிகள் என்னை ஆச்சர்யமாக பார்த்துக்கொண்டே சென்றார்கள். என்னைப்போலவே நனைய ஆசைப்பட்டது மழையில் நனைந்துகொண்டே வந்த இன்னொருவர் என்னை பார்த்தும் இலேசாக சிரித்துக்கொண்டார். வெக்கை ஊறிய அப்பகுதியில் இருந்து பின்னோக்கி சென்றாள் மீண்டும் மழையில் நனையலாம் என்று நினைத்தபோது மீண்டும் மழையில் நனைய ஆசையாயிருந்தது .

அன்றும் நாங்கள் என்றாவது மழை வரும் நனையலாம் என்று காத்துக்கொண்டிருந்த நாட்களில் அதே வேளையில், ஏதாவது ஒரு பக்கத்து ஊரில் மழை பெயதுகொண்டிருந்திருக்கும்தானே. அன்றே தெரிந்திருந்தால் அது எவ்வளவு தொலைவான ஊரென்றாலும் நடந்தே சென்று நனைந்திருக்க மாட்டோமா?. ஒவ்வொரு கேள்விகளும் சிறு வயதில் எங்களை அலைக்கழித்தன, ஆனால் இப்போது எந்த ஊரில் மழை பெய்துகொண்டிருக்கும் என்ற கேள்வியை அந்த வெக்கை நாட்களிலும் யாருமே என்னிடம் கேட்டதில்லை, நானும் நினைத்ததில்லை.

கேணி

நல்ல இலக்கியங்களில் ஆர்வமுள்ள இளைகர்களிடையே தமிழின் முன்னோடி எழுத்தாளர்களை கலந்துரையாட எழுத்தாளர் ஞாநி உருவாக்கியுள்ள கேணி உற்சாகமாக நான்கு கலந்துரையாடல்களை நிறைவு செய்துள்ளது. ஞாநி என் பிரியமான பத்திரிக்கையாளராவார். கேணி-யில் பொதுவாக தீவிர இலக்கிய வாசகர்கள் பங்கேர்ப்பது குறைவு என்பது என் எண்ணம். இந்த மாதம் இயக்குனர் மகேந்திரன் சிறப்பு பேச்சாளராக அழைக்கப்பட்டிருந்தார். அவர் தமிழில் தன்னைக்கவர்ந்த மூன்று ஆளுமைகளாக புதுமைப்பித்தன், தி. ஜானகிராமன், மற்றும் கி.ரா. ஆகியோரை குறிப்பிட்டார்.

கேணி தன் உரையாடலை மூன்று தளங்களில் நிகழ்த்துகிறது. முதலில் ஞாநி உரை பின்பு பேச்சாளரின் நீண்ட உரை, அதைத்தொடர்ந்து பேச்சாளரோடு கலந்துரையாடல். ஞாநி-யின் வீடு கே.கே. நகரில் அழகிரிசாமி சாலையில் உள்ளது. அவரது வீட்டுத்தோட்டத்தில் மாலை 4:30 முதல் 6:30 வரை இந்த சந்திப்பு ஒவ்வொரு மாதமும் இரண்டாம் ஞாயிறு நடைபெறுகிறது. இதில் கலந்துகொள்வதில், மாதத்தின் நான்கு ஞாயிறுகளில் ஓன்று பிரயோஜனப்படுத்தப்படுகிறது என்பது உண்மை. சில்லென்ற மாலைப்போழுதினில், கனவு எழுத்தாளர்களின் பேச்சை கேட்பது என்பது என் வாழ்க்கையில் அர்த்தப்படுத்திக்கொள்ளும் தருணமாக தோன்றுகிறது. இணையத்தின் வீச்சை ஒப்புநோக்க ஞாநி நடத்தும் ஒரு இலக்கிய கூட்டத்திற்கு வெறும் நூறுபேர் தான் கலந்துகொள்கிறார்கள் என்பது ஆச்சர்யம் அளிக்கிறது. தமிழக மக்களைப்போருத்தவரை அவர்களை கிசுகிசுமூட்டும் எழுத்துக்களையே விரும்புகிறார்கள். அதைத்தாண்டி, puthumaippitthan, சு.ரா, தி. ஜானகிராமன், மௌனி.... அதைத்தொடர்ந்து சமகால படைப்பாளிகளான எஸ். ராமகிருஷ்ணன், ஜெயமோகன்... என தொடரும் வாசகர்கள் மிகவும் குறைவு. இலக்கியத்துக்குள் நுழையும் என் போன்ற புதிய வாசகர்கள் இங்கே நடக்கும் சண்டையில் தலைதெறிக்க ஓடுவது தவிர்க்கமுடியாதது. விமர்சனத்துக்கு அப்பாற்பட்டவர் என்று எவரையும் வரைமுறை செய்ய இயலாது எனினும், ஒரு பெரிய எழுத்தாளர் மற்றொரு எழுத்தாளர் மீது அவதூறு மட்டும் சொல்லும்போது அவர் tதம்மைத்தாமே நகைப்புக்கு உள்ளாக்கிகொல்கிறார். ஞானியின் கேணியில் தனிமனிதர் அவதூருகளோ அல்லது வேற்றுப்புகழ்ச்சிகளோ இல்லை. இன்னும் தீவிர வாசகர்கள் பங்கேற்றால் இதன் அடுத்தக்கட்டம் இன்னும் வளம்பெறும். கலந்துரையாடலில் வாசகர்கள் கேட்கும் ஒரே மாதிரியான கேள்விகள் சலிப்பூட்டுகின்றன. ஞாநி, பாஸ்கர்சக்தி போன்றவர்கள் தங்களுடைய கேள்விகளையும், சிறப்பு விருந்தினராக வரும் பேச்சாளர்களிடம் கேட்க்கும்பொழுது, வாசகர்களின் சிந்தனையை விவரித்துக்கொள்ள ஏதுவாய் இருக்கும். இந்தமாதம் மகேந்திரன் பேசும்போது சாதனையாளர்கள் பெரும்பாலும் ஆண்களாகவே உள்ளனர், பெண்களின் எண்ணிக்கை குறைவாகவே உள்ளது ஏன் என்று கேட்டபொழுது அமைதியான கூட்டம், அவர், இருந்தாலும் அந்த சாதனையாளனை பெற்றது ஒரு பெண்தானே என்றபொழுது பலத்த சிரிப்புடன் கைத்தட்டியது. அதுவரை அமைதியாய் இருந்த ஞாநி குழந்தை பெறுவது பெரிய விஷயம் இல்லை, அதை எப்படி வளர்க்கிறார்கள் என்பதுதான் முக்கியம் என்றார்.
மகேந்திரன் மூன்று எழுத்தாளர்களைப்பற்றி பேசினாலும், அவர்கள் எவருடைய ஆழுமையையும் வாசகர் கண்முன் நிறுத்தவில்லை. அவர்களிடமிருந்து தான் பெற்றவை பற்றி விவரிக்கமுடியாது, அதை வாசகர்களே படித்தே புரிந்துகொள்ளவேண்டும், இலக்கியத்தில் நுழையும் வாசகர்களுக்கான தன் பரிந்துரை இவர்கள் என்றார். மலையாள எழுத்தாளர்கள் தன்னை மிகவும் கவர்ந்தவர்கள் என்றார். என்னைப்பொறுத்தவரை அவருக்கு இலக்கியத்தை விட சினிமா பற்றி பேசுவதற்கே அதிக தகுதிகள் உண்டு. தான் நல்ல சினிமா எடுக்கவில்லை என்பதை தான் இங்கு சொல்வது பெருந்தன்மையுடன் அல்ல, ஒரு குற்றவாளி போலீசிடம் ஒப்புக்கொள்வது போன்றது என்றார். ஆனால் சினிமாவில் அவர் சாதித்தவை மிக அதிகம். போட்டோகிராபியில் தன்னுடைய படங்களுக்கு அவர் பயன்படுத்திய விதம் மயக்கமூட்டுவது. ரஜினியை சிறப்பாக பயன்படுத்திக்கொண்ட மிகச்சில இயக்குனர்களில் மகேந்திரனும் ஒருவர். அவரது முள்ளும் மலரும் மற்றும் உதிரிப்பூக்கள் ஆகிய இரு படங்களும் தமிழ் சினிமாவின் முக்கிய சாதனைகள். முள்ளும் மலரும் படம் எடுப்பதற்க்காக அவர் பட்ட கஷ்டங்களை அவர் விவரிக்கும் போது, தன் கஷ்ட்டத்தையும் நுண்ணிய நகைச்சுவைடன் விவரிக்கும் பேரழகனாக நான் அவரை கண்டேன். அவர் அன்று பேசிய பல கருத்துக்களுடன் எனக்கு உடன்பாடு கிடையாது. ரஜினி இவ்வளவு மகா மோசமான படங்களை தருவதற்கு, மக்களும் இயக்குனர்களும் அவரை சரியாக பயன்படுத்தவில்லை என்றார் . நான் ரஜினியின் பல அபூர்வ நடிப்பை பல பாடங்களில் கண்டிருக்கிறேன், ஒப்பனைகள் தவிர்த்து அவர் கமலுக்கு இணையான நடிகர்தான், ஆனால் அவர் மோசமான படங்களை தேர்ந்தெடுப்பதற்கு அவரே காரணம். ஹீரோயிசம் இல்லாமல் அவர் தேர்ந்தெடுத்தவை நல்ல கதைகள் என்றாலும் படுமொசமான் இயக்குனர்களையே அக்கதைகளை இயக்குவதற்கு தேர்ந்தெடுத்தார் (வாசு, k.s. ரவிக்குமார், ஷங்கர்..). புதிய கதைகளையோ அல்லது திறமையான புது இயக்குனர்களையோ தேடிப்பிடித்து தன் நடிப்புக்கு தீனி போட்டுக்கொள்ளும் ஆர்வம் அமிதாப்பச்சனுக்கு உள்ளதுபோலே ரஜினிக்கு இல்லை. இவ்வளவு பெரிய நிலைக்கு வந்தபின்னும், நல்ல படங்களில் நடிப்பதற்கு தைரியம் இல்லாதவர், குறைந்தபட்சம் புதிய நல்ல கதை வைத்திருக்கும் இயக்குனர்களுக்கு வாய்ப்பளிக்கலாமே. ஷங்கர் செய்யும் நல்ல விஷயம், தான் மோசமாக படம் எடுத்தாலும், இந்த விஷயத்தில் முற்றாக ரஜினியை புறக்கணிப்பதுதான்.

இப்போது எழுதிக்கொண்டிருப்பவர்களில் யார் சிறப்பாக எழுதுகிறார்கள் என்று கேட்டபொழுது, ஒரு நிமிடம் அமைதியாக இருந்த மகேந்திரன், பின்பு ஒரு விளக்கம் அளித்தார். நம்ம கையை யாராவது கிள்ளினால் உடனே அம்மா என்று கத்துவதை போல் இந்த கேள்விக்கு பதில் உடனடியாக சொல்லமுடியவில்லை என்றால் என்ன அர்த்தம், யாருமே தன் மனதை கவரவில்லை என்றார். இதில் எனக்கு முற்றிலும் உடன்பாடு இல்லை, தமிழில் வீரியமான படைப்பாளிகளுக்கு என்றுமே பஞ்சம் இல்லை. ஜெயமோகன், எஸ். ராமகிருஷ்ணன், நாகார்ஜுனன், manushyaputthiran என பலரும் தங்கள் பங்களிப்பை தொடர்ந்து அழித்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள்p, இவர்கள் நிராகரிக்கத்தக்கவர்கள் அல்லர்.

மகேந்திரன் சிறந்த படங்களாக, ரோமன் ஹொலிடே, சத்யஜித் ராயின் படங்கள், அகிரா குசரோவா போன்றோரின் படங்களை குறிப்பிட்டார். கேரளாவில் படம் சரியில்லை என்றால், படம் பார்த்துவிட்டு வெளியே வருபவர்கள், "சேட்டா, படம் நல்லாயில்லே போய்க்கோ" என்பார்கள் என்றும் தமிழ்நாட்டில், ஒரு மோசமான படைத்துக்கும் நன்றாக இல்லையென்ற விமரிசனம் ஒரு நல்ல விளம்பரமாக அமையும் என்று நினைத்தபோது வருத்தமாக இருந்தது.

மகேந்திரன் உரையாடும்போது அவரது ஆளுமை முன்னே விரிந்தது. கனிவான அவரது பேச்சு, மோசமான படங்களைப்பற்றி அவர் பேசும்போது அவர் கண்களில் காட்டிய உக்கிரம், தற்கால சூழ்நிலையில் தனக்கு ஏற்ற தயாரிப்பாளர் இல்லையே என்ற வருத்தம், பெண்களைப்பற்றிய அவரது தொடர்ந்த அக்கறை என அவரது பல சித்திரங்கள் சிறப்பாக வெளிப்பட்டன. தற்ப்போது அதிக அளவில் உலக சினிமா பார்க்கும் மகேந்திரன், தன்னால் இப்பொழுது தன் முந்தைய படங்களை தாண்டி சாதனை படைக்க முடியும் என்று தீவிரமாக நம்புகிறார். ஷங்கர், சுசிகணேசன் போன்ற ஆசாமிகள் மிக மோசமாக படம் எடுப்பதற்கு கோடிக்கணக்கில் வீனடித்துக்கொண்டிருக்கும் வேளையில், பாலுமகேந்திரா, மகேந்திரன் போன்ற படைப்பாளிகளுக்கு நல்ல தயாரிப்பாளர் கிடைப்பதே கடினம் என்ற நிலையில் தமிழ் சினிமா இருப்பது அவமானம் என்பதன்றி வேறில்லை.

அருமையான ஒரு மாலைவேளயை அளித்த எழுத்தாளர்களான ஞாநி மற்றும் பாஸ்கர் சக்தி ஆகியோர்களுக்கும், ஒவ்வொருமுறை மகேந்திரனின் படங்களை பார்த்தபின்பும் நினைவில் மட்டுமே உரையாடமுடிந்த என் போன்ற ரசிகர்களுக்கு நேரிலேயே வந்து சினிமா பற்றிய தனது சித்திரத்தை அளித்த இயக்குனர் மகேந்திரன் அவர்களுக்கும் என் நன்றிகள்.